Please click here to leave an anniversary message (in any language you choose). You do not need to be a member of Lowlands-L to do so. In fact, we would be more than thrilled to receive messages from anyone. Click here to read what others have written so far.
What’s with this “Wren” thing?
The oldest extant version of the fable
we
are presenting here appeared in 1913 in the first volume of a two-volume anthology
of Low
Saxon folktales (Plattdeutsche
Volksmärchen “Low German Folktales”)
collected by Wilhelm Wisser (1843–1935). Read
more ...
Salland Low Saxon of Lutten, Northeastern Overijssel, Netherlands
Listen to this translation
narrated with native pronunciation:
’t Winterkoninkien had zien nust ebouwd in de wagenschure. Op ’n keer waren allebeide
de olden uut-evleugen — ze wollen wat eten veur de jonkies halen — en ze hadden
heur kleinties helemoale alleenig eloaten.
Noa ’n tiedlang kump de va weer bi'j huus. “Wat is hier gebeurd?” zeg e, “Wie
hef oe wat edoane, kinder? Ie bint joa helemoale verschrikt?”
“Och, Va,” zegt ze, “D’r kwamp hier net zo’n grote bullebak veurbi'j. Die zag
d’r zo geméen en grouwelik uut. Hij gloepten mit zien grote ogen zo ons nussien
binnen. En doar binne wi'j zo benauwd van ewörden.”
“Zo,” zeg de va. “Woar is e hen egoane?”
“Nou,” zegt ze, “Hi'j is die kaante uut egoane.”
“Wach eempies,” zeg de va, “Ik goa d’r drekt achteran. Stille maar, kinder!
Ik zal ’m wel kriegen ...”
En hij vlög d’r achteran.
As e de hoek umme kump is ’t een leeuw die doar löp.
Maar ’t winterkoninkien is niet bange uut-evallen. Hij giet bi'j de leeuw
op de rugge zitten en begunt ’m uut te schelden. “Wat he’j bi'j mi'j bi'j ’t
nust te zuuken, ieje?!” zeg e hellig, “en mien jonkies benauwd te maken?!”
De leeuw trekt ’m d’r niks van an en löp gewoon wieder.
Nou begunt dat kleine krummeltien nog helliger an te goan. “Ie hebt doar
helemoale niks te zuuken, vertel ik oe! En a’j nog es weer dorft te kommen,”
zeg e, “dan zu’j ’t wel marken! Ik doe ’t niet grage“ — en hij hold zien iene
pootien in de lucht — “mar aanders mu’k oe de rugge deur de midden trappen!”
Doarnoa vleug e weer noar zien nust hen.
“Zo, kinder,” zeg e, “Die he’k dat mooi of-eleerd. Die kump hier nooit
weer!