Please click here to leave an anniversary message (in any language you choose). You do not need to be a member of Lowlands-L to do so. In fact, we would be more than thrilled to receive messages from anyone. Click here to read what others have written so far.
What’s with this “Wren” thing?
The oldest extant version of the fable
we
are presenting here appeared in 1913 in the first volume of a two-volume anthology
of Low
Saxon folktales (Plattdeutsche
Volksmärchen “Low German Folktales”)
collected by Wilhelm Wisser (1843–1935). Read
more ...
Salland Low Saxon of Lutten, Northeastern Overijssel, Netherlands
Listen to this translation narrated with native pronunciation:
’t Winterkoninkien had sien Nüst eboud in de Wagenschüre. Op ’n Kehr waren allebeide
de Olden üüt’eflögen — se
wollen wat Eten för de Jonkies halen — en se hadden
hör Kleinties helemaole alleenig elaoten.
Nao ’n Tiedlang kümp de Va weer bi'j Hüüs. „Wat is hier gebört?“ segg e, „Wie
heff u wat edaone, Kinder? Ie bint jao helemaole verschrickt?“
„Och, Va,“ seggt se, „D’r kwamp hier nett so’n grote Bülleback vörbi'j.
Die sagg d’r so gemeen en grouelik üüt. Hi'j glupten mit sien grote Ogen so
ons Nüssien binnen. En daor binne wi'j so benaut van ewörden.“
„So,“ segg de Va, „Waor is e hen’egaohne?“
„Nou,“ seggt se, „Hi'j is die Kaante üüt’egaohne.“
„Wach eempies!“ segg de Va, „Ik gaoh d’r drekt achteran. Stille maar,
Kinder! Ik sall ’m well kriegen ...“
En hi'j flögg d’r achteran.
As e de Huuk ümme kümp, is ’t een Leeu, die daor löpp.
Maar ’t Winterkoninkien is niet bange üüt’efallen. Hi'j gieht bi'j de
Leeu op de Rügge sitten en begünnt ’m üütteschelden. “Wat he’j bi'j mi'j bi'j
’t Nüst te süken, ieje?!” segg e hellig, “en mien Jonkies benaut te maken?!”
De Leeu treckt ’m d’r niks van an en löpp gewohn wieder.
Nou begünnt dat kleine Krümmeltien noch helliger antegaohn. „Ie hebbt
daor helemaole niks te süken, vertell ik u! En a’j noch es weer dorft te kommen,”
segg e, “dann sü’j ’t well marken! Ik du ’t niet grage“ — en hi'j hold sien
iene Potien in de Lücht — „mar aanders mü’k u de Rügge dör de Midden trappen!”
Daornao flögg e weer naor sien Nüst hen.
„So, Kinder,“ segg e, „Die he’k dat moi of’elehrt. Die kümp hier noit
weer!“