Please click here to leave an anniversary message (in any language you choose). You do not need to be a member of Lowlands-L to do so. In fact, we would be more than thrilled to receive messages from anyone. Click here to read what others have written so far.
What’s with this “Wren” thing?
The oldest extant version of the fable
we
are presenting here appeared in 1913 in the first volume of a two-volume anthology
of Low
Saxon folktales (Plattdeutsche
Volksmärchen “Low German Folktales”)
collected by Wilhelm Wisser (1843–1935). Read
more ...
Location: Oldenburg (Germany), originally Wilhelmshaven, Germany
“I learned Nordoldenburg Platt
as a young child while playing with other Nordoldenburg Platt speaking young
children (native speakers) during school
holidays and weekends in the 1940s at Ohmstede, which was a very rural part
of the town of Oldenburg at that time.”
“NB: My cousin, who and was born and raised at Ohmstede, still
lives there and is a North Oldenburg Low Saxon native speaker, kindly read
my draft and corrected it where necessary, but he does not want to
be mentioned.”
Dèi
kortjan haar zien nest in’n waogensjóppen. Maol wèirn dèi öllern baaide oetvlaogen.
Zèi wóllen veur ere jóngen wat tòu vreten haolen ón haan ere lütjen gaans allèin
laoten.
’n Beten laoter kèim Vadder Kortjan woller naor hoes’.
„Wat is den hier passèird?“ ze hèi. „Wel het jòu wat daon? Jie zeet jao
gaans baanghaftig ón verdadderd oet.“
„Och, Vadder,“ zeen zèi. „Hier is jóst zo ’n groten boemaan veurbiekaomen.
Dèi zèig’ zo buiz ón grezig oet; ón hèi gloepde mit ziene groten ogen in oes
nest rin. Daor hebt wie oes zo veur verjaogd.“
„Och, zo!“ ze dèi ool, „Waor is hèi den afbleben?“
„Jao,“ zeen zèi, „Hèi is daor laangs gaon.“
„Töövt!“ ze dèi vadder, „Daor wil ek achter ran. Jie broekt gaor nich
bang tòu ween, kinner. Den wil ek wol kriegen.“ Ón hèi vlòug’ em ook vòurns
naor.
As hèi óm dèi ek kèim, daor wèir dat dèi luiw’ dèi daor laangs góng.
Maan, dèi kortjan wèir aober gaans ón gaor nich baang. Hèi zetde zik op
den luiw’zien rug daol ón vóng aan op em tòu sjimpen: „Wat hest doe bie mien
hoes tòu dòun“ ze hèi, „ón miene lutjen kinner zo baang tòu maoken?“
Aober dèi luiw’sjèirde zik daor nich aan ón góng èinvach zienen pad wieder.
Daordeur kèim dèi kortjan aober noch mèir in bras, dèi lutje drieste kèirl, ón
vóng aan den luiw’ aan tòu bölken. „Doe hest bie mien nest euverhaaupt niks
tòu zuiken. Dat wil ek die maan zeggen. Ón wen doe doch woller kómst, den sjast
doe wat beleven! Ek mag dat jao èigenlich nich dòun,“ ze hèi, ón hèi heevde
èin van siene lütjen bèin hoog, „den ped ek die vòurns den rug twaai.“
Daornaor vlòug hèi woller terug naor zien nest.
„Zo, kinner,“ ze hèi, „den hev ek ’t aober geven. Dèi kómt nich woller.“
Please click here to leave an anniversary message (in any language you choose). You do not need to be a member of Lowlands-L to do so. In fact, we would be more than thrilled to receive messages from anyone. Click here to read what others have written so far.
What’s with this “Wren” thing?
The oldest extant version of the fable
we
are presenting here appeared in 1913 in the first volume of a two-volume anthology
of Low
Saxon folktales (Plattdeutsche
Volksmärchen “Low German Folktales”)
collected by Wilhelm Wisser (1843–1935). Read
more ...
Location: Oldenburg (Germany), originally Wilhelmshaven, Germany
“I learned Nordoldenburg Platt
as a young child while playing with other Nordoldenburg Platt speaking young
children (native speakers) during school
holidays and weekends in the 1940s at Ohmstede, which was a very rural part
of the town of Oldenburg at that time.”
“NB: My cousin, who and was born and raised at Ohmstede, still
lives there and is a North Oldenburg Low Saxon native speaker, kindly read
my draft and corrected it where necessary, but he does not want to
be mentioned.”
Dèi
kortjan haar zien nest in’n waogensjóppen. Maol wèirn dèi öllern baaide oetvlaogen.
Zèi wóllen veur ere jóngen wat tòu vreten haolen ón haan ere lütjen gaans allèin
laoten.
’n Beten laoter kèim Vadder Kortjan woller naor hoes’.
„Wat is den hier passèird?“ ze hèi. „Wel het jòu wat daon? Jie zeet jao
gaans baanghaftig ón verdadderd oet.“
„Och, Vadder,“ zeen zèi. „Hier is jóst zo ’n groten boemaan veurbiekaomen.
Dèi zèig’ zo buiz ón grezig oet; ón hèi gloepde mit ziene groten ogen in oes
nest rin. Daor hebt wie oes zo veur verjaogd.“
„Och, zo!“ ze dèi ool, „Waor is hèi den afbleben?“
„Jao,“ zeen zèi, „Hèi is daor laangs gaon.“
„Töövt!“ ze dèi vadder, „Daor wil ek achter ran. Jie broekt gaor nich
bang tòu ween, kinner. Den wil ek wol kriegen.“ Ón hèi vlòug’ em ook vòurns
naor.
As hèi óm dèi ek kèim, daor wèir dat dèi luiw’ dèi daor laangs góng.
Maan, dèi kortjan wèir aober gaans ón gaor nich baang. Hèi zetde zik op
den luiw’zien rug daol ón vóng aan op em tòu sjimpen: „Wat hest doe bie mien
hoes tòu dòun“ ze hèi, „ón miene lutjen kinner zo baang tòu maoken?“
Aober dèi luiw’sjèirde zik daor nich aan ón góng èinvach zienen pad wieder.
Daordeur kèim dèi kortjan aober noch mèir in bras, dèi lutje drieste kèirl, ón
vóng aan den luiw’ aan tòu bölken. „Doe hest bie mien nest euverhaaupt niks
tòu zuiken. Dat wil ek die maan zeggen. Ón wen doe doch woller kómst, den sjast
doe wat beleven! Ek mag dat jao èigenlich nich dòun,“ ze hèi, ón hèi heevde
èin van siene lütjen bèin hoog, „den ped ek die vòurns den rug twaai.“
Daornaor vlòug hèi woller terug naor zien nest.
„Zo, kinner,“ ze hèi, „den hev ek ’t aober geven. Dèi kómt nich woller.“
Frontpage
Dèi
kortjan haar zien nest in’n waogensjóppen. Maol wèirn dèi öllern baaide oetvlaogen.
Zèi wóllen veur ere jóngen wat tòu vreten haolen ón haan ere lütjen gaans allèin
laoten.