Please click here to leave an anniversary message (in any language you choose). You do not need to be a member of Lowlands-L to do so. In fact, we would be more than thrilled to receive messages from anyone. Click here to read what others have written so far.
What’s with this “Wren” thing?
The oldest extant version of the fable
we
are presenting here appeared in 1913 in the first volume of a two-volume anthology
of Low
Saxon folktales (Plattdeutsche
Volksmärchen “Low German Folktales”)
collected by Wilhelm Wisser (1843–1935). Read
more ...
Limburgish,
Lonerland Dialect of Vliermaal (Belgium)
Listen to
this translation narrated with native pronunciation:
Het Wìnterköninkske ha sìnne Näis inne Kärreschaul. De ah Köninkskes woare enne
choäie Kehr oëtcheflüëche – se wöille Füier sücke vör hün Jööng – en se honne
doabä hün Jööng häilechans alläin in Perdel cheloate.
Nüë a Türke kümp het Voier Köninkske thos.
“Wah’s hä onne Haand?” sät er, “Wië hät üch iet chedöön, Kìnger? Dschie
sit allemol häilechans türelüt!”
“Ho, Pa,” seche se, “doë köim hä dschüs ìnne buëse Mann döör, en dië sööch
sou schrickelek kuëd en bänkelek uët. Hië köök bä sen chroute Ooche in osse
Näis, en vië hebbe allemol ene chroute Schrick chepack.”
“Well, well!” säi de Voier, “Bou ìst er bleve?”
“Doë est er hìnne chechohn,” säine se.
“Dat er waach,” säi de Voier, “Ich chohn ater hem on. Kusch, kusch, Kìnger!
Ich sall hem well kräche.” En hië flööch ter ater on.
Wa siet er, at er de Huuk öömchedrät kümp? Lüpp mich duë en Lüëf!
Mär het Köninkske ìs nìj bang. Hië sett hem op de Lüëf senne Strank en
hië bechinnt techen hem te pastiëre: “Wa hät dschië bä mich toës te sücke,”
sett er, “en men Kìnger bang te moake?”
De Lüëf trick hem doë niks van on, en hië lüpp döör.
Dan bechinn het kläin Vöchelke noch fäller te kiëke: “Dschië hät duë niks
te sücke, sech ich! En ah dschië noch ìns trööchkomp,” sett et, “dan choh ens
ìit mätmoake.” “Ich don da nìj chjan,” sett et, en het liech terbä äin Pout
op, “mer dann stamp ich uch ure Rööchstrank över.”
En duënuë fliecht er trööch nuë sìnne Näis.
“So, Kìnger”, set er, “dië hööb ich da oafcheliërt. Dië kümp nìj mäi trööch.”