Kinders van die wind

Ek ken ’n ou, ou liedjie
van lewenswel en wee,
van lang vergane skepe in
die kelders van die see.

Die woorde is vergete
en tog die deuntjie draal,
soos vaag bekende* grepies uit
’n baie ou verhaal

van swerwers sonder rigting,
van soekers wat nooit vind,
en eindelik was almal maar
net kinders van die wind.

Gesigte, drome, name
is deur die welt verwaai
en waarheen daardie** woorde is
Sou net ’n kind kon raai.

Swerwers sonder rigting,
soekers wat nooit vind,
en eindelik was almal maar
net kinders van die wind.